Dat ik na al die jaren werken aan de Joodse geschiedenis toch nog het gevoel kon krijgen dat ook ik naïef kan zijn, dat gevoel kreeg ik al snel na het openslaan van het nieuwste boek van Ewoud Sanders, Met de Paplepel, dat onlangs bij Uitgeverij Walburgpers verscheen.
Ik kan mij uit mijn jeugd nog herinneren dat er in een van mijn boeken toen een Jood figureerde in dat verhaal. Tal van negatieve eigenschappen kwamen in hem samen. Maar dat huidige kinderboeken ook nog dit soort stereotypen bevatten, dat had ik niet verwacht, zowel als tegenwoordige historicus en als oud-onderwijzer. Sanders beslecht die mythe in zijn studie, waarop pagina 9 het in 2015 verschenen boek De Zoektocht van Lea Rachel onder de loep wordt genomen. Het Joodse gezin, dat woont onder de rook van Rotterdam, bestaat uit boekhandelaar Jacobsons met (ja, ja, daar gaan we weer) een gebogen neus en een zwarte baard die een hekel heeft aan christenen die hij gojims noemt. En zo gaat het verhaal verder….
Schokkend is het dat de eerste druk van het boek, in 1999, ‘van harte werd aanbevolen’ in de Reformatorische pers. Er is nooit iets geleerd…..
Het boek is daarom essentieel voor zowel historici, leerkrachten en ouders. Het geeft een beeld van hoe antisemitisme tot in de jeugdliteratuur is doorgedrongen, en helaas ook in recente publicaties. Om een bevolkingsgroep stigmatiserend aan de jeugd te presenteren is niet een ‘vrijheid van meningsuiting’, maar is boosaardig.
Het boek is te koop bij de betere boekhandel, en ook bij de uitgever, Walburg Pers.